Commentatio de paracusi sive de auditus hallucinationibus : quam aeque ac theses adjectas ut lectiones in Universitate Litteraria Friderica Guilelma habendi licentiam nanciscatur autoritate gratiosi medicorum ordinis die XV. mens. Decembris a. MDCCCXXX h.l.q.s. publice defendet / auctor Edmundus Dann ; opponent Dr. Quincke, Dr. Waldeck, R. Dann.

  • Dann, Edmund.
Date:
[1830]
Catalogue details

Licence: Public Domain Mark

Credit: Commentatio de paracusi sive de auditus hallucinationibus : quam aeque ac theses adjectas ut lectiones in Universitate Litteraria Friderica Guilelma habendi licentiam nanciscatur autoritate gratiosi medicorum ordinis die XV. mens. Decembris a. MDCCCXXX h.l.q.s. publice defendet / auctor Edmundus Dann ; opponent Dr. Quincke, Dr. Waldeck, R. Dann. Source: Wellcome Collection.

Provider: This material has been provided by The Royal College of Surgeons of England. The original may be consulted at The Royal College of Surgeons of England.

    13/24 (page 11)
    hac soni simplicitate, quae extra aurem vix reperitur, syrigmus maxime a phantasmatibus au- ditoriis diflPert. Tamen mali forma ad modum varia est. Modo sonos acutos, modo graves audiri potissimum ad oculos est, sed hanc divisionem extremos tantum mali fines indicantem qui sequitur, perpaucis aegrorum relationibus justum systematis locum dare poterit, cum ab altero fine ad alterum innumerabiles adsint gradus, qui certis quidem carceribus circumscribi prorsus non possunt, optime tamen pro meo arbitratu et experientia distributione hac tripar- tita (quae jam Arculano placuit) colliguntur; 1) Susurrus (^bombus) auriumj Summen und Brummen im Ohr. Percipitur sonus vocalibus U vel O similis. Sani hunc sibi efficiunt, quando meatum auditorium externum digito, vel totam aurem vola manus leviter claudunt. Huc pertinet syrigmus fluvium, rotas molares, ventum etc. imitans. 2) Strepitus (tinnitus) auriumf Sausen und Brausen im Ohr. Auditur sonus vocalibus A et E similis, e. g. aquae bullientis, foliorum arborum, pluviae, apium volantium et strepentium, rhedae vectae et multorum aliorum; etenim de hac forma plerique aegroti queruntur. In sanis hic sonitus admota propius cava manu vel concha auri apposita produ- citur; et tum hoc tum prius experimentum optime cedit in capitis calore praeter solitum aucto. 3) Sibilus aurium, Singen und Klingen im Ohr; auditur sonus acutissimus, vo- cali I affinis. Omnes vel sanissimi hunc sonum novimus, de quo superstitio est, male nobis dici quando eum audiamus *). Caeterura hac in distributione nihil essentialis est; eadem enim causa vel hanc vel illam formam gignit, et syrigmum catarrhalem in me ipso omnes tres species percurrentem vidi, ita ut a gravissimo sono inciperet, et in dies acutior factus in acutissimo desineret. In majore partium ad auditum facientium relaxatione (e. g. in catarrho) graviores, in majore ten- sione (e. g. in vera inflammatione) acutiores soni fieri solent. Eschhe quidem (diss. de auditus vitiis p. 52) citat: »Fr. Hoffmann Med. consuit, t. 2. p. 269 sic habet; Quoties ventus humidus spiravit aegrotus susurro, quoties vero venti sicciores, tinnitu cruciabatur»; at in loco citato haec verba non reperiuntur. Notus iste J. J. Rousseau uno eodemque tem- pore non illas tres tantum sonitus formas sed vehementem quoque in aure pulsationem patie- batur (ej. Confessions part. 1. liv. 5 et 6 passim; Itard traite t. II. p. 35—39; Uebers. S. 195—199). Etenim sonitus aut aequalis est i. e. uno tenore fiens (e. g. flumen, ventus), aut interceptus, singulos ictus exhibens; hic vel regularis est, cum arteriarum pulsu congruus atque ab hoc dependens; vel irregularis, cujus causa in nervorum affectionibus praesertim spasmodi- cis jacet (Leidenfrost). Sonitus pulsatorius etiam sanis interdum accidit post vehementem corporis motum (e. g. in scalis ascendendis); et quando sibilans est ab aegrotis cum tintinna- buli vel horologii portatilis ictibus comparatur. Tam vehemens interdum pulsatio in aure est et capite, ut vel ab hominibus adstantibus audiatur, sicut Duverney de muliere quadam narrat, quae tantam pulsationem post vehementem quemque motum patiebatur, et equidem ipse medici cujusdam uxorem novi, magna cephaloea saepe laborantem, in cujus capite inter- *) Monere liceat, hanc superstitionem non solum Sanvagesio quoque Monspelliensi cognitam esse, sed etiam jam a Plinio (hist. nat, lib. 28. c. 2.) tanquam antiquam referri.